اشعار

عـبداله‌مـو روح و تن و جـان عـمـویم            جـان میـدهم امـروز به دامـان عـمویم

دست و سر و رویم همه قربان عمویم            شرمنده من از این لب عطشان عمویم

در قتلگهم بین که چه خونین بـدنم من

سربـاز حـسیـنـم اگر ابن الحـسـنـم من

ای عمه ببین خصم که بر سینه نشسته            پهـلـوی عـمـو زیر لـگـدها بـشکـستـه

آتش شده سـر تا سر این سیـنـۀ خـسته            راه نـفـسم را غـم هـجـران تـو بـسـتـه

از بی‌کـسی‌ات غـرق بـلا و محـنم من

سربـاز حـسیـنم اگـر ابن الحـسـنـم من

دنیا همه‌اش خوب ولی حیف عمو رفت            نامـوس خـدا بهـر اسیـری عـدو رفت

وقـتی عـلـم افـتاد می ما ز سبـو رفت            انـگـار دلـم هـم قـدم روضـۀ او رفـت

در راه حسین‌ابن‌عـلی جـان فکـنـم من

سربـاز حـسیـنم اگـر ابن الحـسـنـم من

پـرسـتـوی حــریـم کـبــریـایـم           کــبــوتـر بــچــۀ آل عــبــایــم

نمی ترسم اگر بارد به من تیر           که من با تـیـر بـاران آشـنـایـم

انا بن المجـتبی، ابن المصائب           بـلـی مـردم یـتــیـم مـجـتـبـایـم

غـم بابا، غـم عمه، غـم طـشت           خــدا دانـد نـمـی‌سـازد رهـایـم

اگر تیغی به دست آرم ببـیـنـند           کـه مـن نـوبـاوۀ شـیـر خـدایـم

عمو فرماندۀ عشق است و من هم           بسیجـی‌اش به دشت کـربـلایـم

دگر رزمنـده‌ای بـاقـی نـمانـده           به غیر از من که یاری‌اش نمایم

بـه قــرآن الـهـی کـوثــرم مـن           بـه قـرآن حـسـیـنـی هـل اتـایم

عـمـو بـوی پـدر دارد هـمیشه           عمو بـوده پـدر عـمـری برایم

عمو احساس من را درک می‌کرد           عـمو می‌داد با رویـش صفـایم

عمو در قلب من عمری طپیده           عمو داده خـودش درس وفـایم

عـمـوی مـهـربانـم جـای بـابـا           پـسر می‌کـرد هـمـواره صدایم

خوشم رنگ عمو گیرم در این دشت           ز خـون سرخ این دست جدایم

خوشم بر سیـنۀ او جان سپارم           الـهـی کـن اجـابت این دعـایـم

کُشتۀ دوست شدن در نظر مـردان است           پس بلا بیـشترش دور و بر مردان است

یـازده سـالـه ولـی شـوق بـزرگـان دارد           در دل کـودک این‌ها جگـر مردان است

همه اصحابِ حرم طفل غرورش هستند           این پـسـربـچّـۀ خـیـمه پدر مـردان است

بست عـمّـامـه هـمـه یـاد جـمـل افـتـادند           این پسر هرچه که باشد پسر مردان است

نیزه بر دست گرفتن که چنان چیزی نیست           دست بر دست گرفتن هـنر مردان است

بگـذارید «حـسن» بـودن او جـلـوه کـند           حبس در خیمه شدن بر ضرر مردان است

گرچه «ابنُ‌الحـسنم» پُـر شدم از ثـارالله           بــنــویــسـیــد مــرا «یـابـنَ‌ابـاعــبـدالله»

دمی که جان ز تنِ محتضر جدا بشود            همان دم است که دلبر ز بَر جدا بشود

خودت بگو که شدی مجتبای این صحرا            بگـو چگـونه پـسر از پـدر جـدا بشود

قبول کن که دلم را شکسته این تصمیم            حسابم از علی اصغـر اگر جـدا بشود

دویــده‌ام کـه ذبــیـح گـلـوی تـو بـاشـم            رسـیـده‌ام نـگـذارم که سـر جدا بـشود

ز چنگ نـیـزه نشد تا تو را رها بکنم            که سیـنـۀ تو هم از میخ در جـدا بشود

خدا کند که به جای سرت عمو سر من            به دست آن ز خـدا بی‌خـبر جـدا بشود

سرت به نیزه تنت مانده است در صحرا            دو تا حرم شده از یکـدگـر جـدا بشود

کردی به خونت نیـزه‌ها را آبـیاری            شاید بروید صد نیـستـان از بهاری

من منتظر بودم که شاید باز گردی            مُـردم میان خیمه از چشم انتظاری

من یک‌نفس از خیمه تا مقتل دویدم            تا دیدمت بر خـاکها سر می‌گـذاری

یک یا حسینی بیش تا مقـتـل نمانده            یک لحـظۀ دیگر اگر طاقـت بیاری

دستم سپر شد تا نگوید، شمر ملعون            دور و برت دیگر عمو یاور نداری

از درد زخـم سیـنه یا از درد پهـلـو            این‌قدر دندان روی لبها می‌فـشاری

از نسل حـیدرم، حسنی زاده‌ام عمو            از کوچکی به دست تو دلداده‌ام عمو
با سن و سال کـوچکـم آماده‌ام عمو            افـتاده‌ای زمین و من افـتاده‌ام عـمو

حـالا زمـان مـردی و پـیکـارم آمده
بـابـایـم از مـدیـنـه بـه دیـدارم آمـده

کُـشتـه شدن به راه تو باشد سعـادتم            چـشم انـتـظار لحـظۀ پـاک شهـادتم
مـن هـم مـدافـع حـرمـم، از ارادتـم            هوهوی ذوالـفـقـار من اوج عـبادتم
ابن الحسن فـدای جراحات پیکـرت
من مُرده‌ام مگر که بیفتد ز تن سرت

دیـدم بـریـده شـد نـفـسِ ربّـنـایِ تـو            در زیر دست و پاست عمو دست و پای تو
می‌آمد از اَواخـرِ مقـتـل صـدای تو            از خـیـمه آمدم که بـمـیـرم برای تو
خوردم قسم به فاطمه، تا زنده‌ام عمو
با سنّ کم برای تو  رزمنـده‌ام عـمو

هر طور شد دویدم و بی‌حال دیدمت            در لحـظـۀ وصـالِ به آمـال دیدمت
اصلاً تو را بدون پَـر و بال دیدمت            وقتی رسیدم، در تهِ گـودال دیـدمت
دیدم که شمر روی تنت راه می‌رود
دارد نـفـس ز سیـنـۀ تو آه، می‌رود

دستم اگـر شکـسته، فـدایِ سـرِ شما            این حنجرم فـدای عـلی اصغـرِ شما
امـروز که فـتـادم عـمـو در برِ شما            شد زنده روضه های غـمِ مادر شما
از مادرت شکست اگر پهلو، ای عمو
از من بریده شد به رهت بازو، ای عمو

وقتی که از حـال عـمویش با خبر شد            آتش وجودش را گرفت و شعله‌ور شد
از دسـتهای عـمّـه دست خود کـشید و            فـریـاد زد: عـمه دگـر وقـت سـفـر شد

آمـد مـیـان گـودی گـودال و بـا دسـت            جـان عـموی نیـمه جانش را سپـر شد
تـیـزی تـیـغ حـرمـلـه بـر او اثـر کرد            دستش بریـد و طفـلکی بی‌بـال ور شد
با دست آویزان شده بر پوست میگفت:            حــالا زمـــان دیــدن روی پـــدر شــد

دست در دست کسی که جگرش غم دارد            داشت می‌دید که اربـاب، سپر کم دارد
داشت می‌دیـد حـسیـن بن عـلـی افـتـاده            و حـرامی به سرش نـیـزه دمـادم دارد

بی‌قـرار است حسن زادۀ این دشت بلا            به سرش شوق رسیدن به پدر هم دارد
ناگهان دست رها شد و شتابان میرفت            باز این دشت، حـسن های مجـسّم دارد
پـسر شیـر جـمـل جـانب مـقـتـل بـرود            گـفـت انـگـار عــمـو خـط مـقــدّم دارد
بدنـش مـثـل عـمـو زیـر سُـم مـرکب‌ها            زیر و رو گشته و یک ظاهر مبهم دارد
وسط معرکه انگـار به خود می‌پـیـچـید            بـاز هـم کـربـبـلا ســورۀ مــریــم دارد
دیـد زینب هـمـۀ واقـعـه را از خـیـمـه            چشمهایش دو سه تا قـطـرۀ نم نم دارد

زیـنـبـم، عـقـل، پـریـشـان مـن است            عشق، سرگـشته و حیران من است

رو کـنـم بــرگـۀ دیـگـر در عــشـق            وقت جـانـبـازی طـفـلان مـن اسـت

روزعشق است کنون این دو غزل            بـهـتـریـن گـفــتـۀ دیـوان مـن اسـت

دو غــزالـه بـه مــنـای تـو حـسـیـن            در ره عـشـق تـو قـربـان مـن است

دو ثـمـر یـا دو پــسـر یـا دو قــمـر            شـاهـــد یـکــدلـیِّ جــان مــن اسـت

یـکــدلــم بـا تــو کـه داغ دو گــلـت            مانـده بـر این دل سـوزان من است

این دو گـل را به تو من هـدیه کـنم            این دو گـل کُـل گـلـستـان مـن است

خـون گـرمـی که بـه راه تـو دهـنـد            خـنـکــیِّ دل عــطـشــان مـن اسـت

گـفــتــه‌ام بــا پــســرانـم هــر شـب            که حـسیـن، اول و پـایـان من است

داده‌ام درس، بــر آنــان تــوحـــیــد            که حسین مـذهب و ایـمان من است

شــیــرشــان  دادم و مــی‌گــریـیــدم            که بـدانـیـد حـسـیـن جـان مـن است

درس تـــفــســیـــر بــر آنـــان دادم            که حـسـیـن مـعـنـی قـرآن من است

دو غـــلامــنــد نــه خــواهـــر زاده            این هـمـان درس دبـستـان من است

صف کشیده می‌رسد آن حیدر زهرا نشان            تا دهـد آداب سر هـدیـه نمـودن را نشان

در دوستش حاصل عمرش دو رعنا نوجوان            در پی اش الله اکبر گو همه هـفت آسمان

وه بنازم بر امیرعشق و این سرلشگرش

تا به خرگـاه سپـه سالار عـاشـورا رسید            قـامت رعـنای دلبـر پیش پایش قـد کشید

از نفـیـر عصمت الهی به روح دل دمید            رشتۀ هرچه محـبت بود از طفـلان برید

کرد امر عاشقی بر آن امیر و رهـبرش

گر که خواهی رزم زینب بنگری اینان نگر            حاصل شیر محبت را به جسم و جان نگر

حـیـدر و جعـفـر به دو آییـنه تابـان نگـر            عالمی را در پی ایمان شان حیران نگر

این غریب کربلا و هـدیه های خواهرش

خود حمائل کرد شمشیری به روی دوششان            وعـدۀ دیــدار مــادر داد بـر آغـوشـشـان

من نمی‌دانم چه سری گفت او در گوششان            کرد از جـام شهادت واله و مدهـوششان

آتـش عـشق حـسیـنی بود از پا تا سـرش

هستـیـش تا راهـی میدان عـاشـورا نمود            هرچه مجنون بود مست ساغر لیلا نمود

لشگری را با دو رزمنده دگر رسوا نمود            خود به خیمه رفت و بر امدادشان آوا نمود

دستی از دل بر دعا دستی دگر بر معجرش

دل پریشان بین خیمه ذکر یا حیدر گرفت            بر قـبـول هـدیـه‌هایش دامن مـادر گرفت

هر دو دست مستجابش را به روی سر گرفت            تا خبر از کودکانش با دو چشم تر گرفت

دیـد آورده حسین دو یار خونین پیکرش

بـه سـر دوش حـبـیـبـش کـعـبـۀ آمـال او            چون همای پَر شکسته خون چکد از بال و

تا که دید آن انکـسار چهـره و احوال او            از حـرم بیـرون نیامد بهـر استـقـبـال او

این اصول عـاشـقی آمـوخته از مـادرش

رو سفیدم میکنند و فخر مادر می‌شوند           نوجـوان‌هایم سپـرهای بـرادر می‌شوند

این پسرها پیـشکـش‌های من وعبدلله‌اند           صحبت جنگ وجدل باشد قلندر می‌شوند

آیـنـه انـگـار پیـش مرتضی بگـذاشتـنـد           هیبت جنگی که میگیرند حیدر می‌شوند

دست بر شمشیر میگیرند طوفان می‌کنند           یک تنه قطعاً حریف چند لشگر می‌شوند

خون قتال العرب جاریست در رگ هایشان           قابض الارواح کوفی‌های کافر می‌شوند

بوی زهـرا می‌دهد پهلوی آقازاده‌ها…           چونکه با یک واسطه فرزند کوثر می‌شوند

زیر نـیـزه یـاد غـمهـای مـدیـنه می‌کنند           گریه کن های جوانمرگی مادر می‌شوند

هرچه باشد هردو خواهرزاده‌های محسن‌اند           منـتـقـم‌های شهیـد ضربـۀ در می‌شـوند

اکـبر تو اربـاً اربا شد ولـی شکـر خـدا           دست گل‌هایم پس از او زود پرپر می‌شوند

این دو فـرزنـدان بنـت الـحـیـدرنـد            وارث رزم عــــلــی اکـــبــــرنــــد

هست خـون شـیـر در رگ هایشان            هم دلـیـرنـد این دو، هـم نـام آورند

زور بازوشان به حیـدر رفته است            در نـبـرد تـیـغ و نـیـزه مـحـشـرنـد

در رجز خواندن چو زهرا می‌شوند            آبـــروی دشـمــنـان را مــی‌بــرنــد

زیـنب آن ها را حـسینی کرده است            درس هـای مـعــرفـت را از بـرنـد

در پـی اذن حـسیـنـنـد این دو طفـل            لاجــرم مــحــتــاج اســم مــادرنــد

تـا کـه افــتـادنــد زیــر دسـت و پـا            تــازه فـهـمـیـدم ز خــاک کـوثـرنـد

الگـوی هر دو حسین بن عـلی ست            شـاهـد من هـست این که بـی‌سـرنـد

دو قطعه ابر که فصل نگاهشان باران            دو چشمه عاشقِ رفتن، دو رود بی پایان

دو تا نسیم بهشتی پُر از لطافت عرش            که می‌وزند در اطراف عرش الرحمان

دو تا درخت بهشتی، دو شاخۀ زیتون            دو گل اگر که ببویی، بنفشه و ریحان

دو سبز پوش بهاری، دو یا کریم خـدا            دو مجـتـبای مدینه؛ دو سـفـرۀ احـسان

دو ابـروان کـمـانـی در آسـمـان خــدا            که اخم و شادیشان یا عذاب یا غفران

دو آسـمـان بــلا کـه اگـر اراده کـنـنـد            بـه یک نـگـاه کـنـند کـوفـه را ویـران

دو کـوه سـرخ اُحُـد در مـدیـنـۀ زینب            دو ایـستـاده تریـنی که نامشان ایـمـان

دو تا مسافـر راهـی به گریۀ یعـقـوب            دو تا عـزیز مدینه، دو یوسف کـنعـان

دو تا مـسیـح، پـسرهای مـریـم زهـرا            دوتا عصا به دو دستان زینب عمران

دو تا صدف که اگر وا کنند لب گویند            دو دُرّ زیـنـبی‌انـد و دو لـؤلؤ مرجـان

دو تا عـقاب حـنـایی دو تا پرنده ترین            که می‌کنند در اطراف خیمه‌ها طیران

دو تا علی، به دو ذوالفـقار می‌جنگـند            یکی به نـام عـلـی و یکی امـام زمـان

دو شیر مرد حجازی به غرش عباس            دو تـا یـلـی که می‌آیـند در دل مـیـدان

یکی نگاه به یثرب نمود و نعره کشید            که آی قوم سقـیـفـه، قـبـیـلـۀ شیـطـان!

دو دست بستـۀ حیدر دوبـاره باز شده            به انتقام دو سیلی که خورده مادرمان

اگـر که مـرد نَـبـَردیـد پـیـش مـا آیـیـد            چهل مبارز و یک زن کجاست غیرتتان؟

هـنـوز در وسط کـوچـه مـادر افـتـاده            هـنـوز فـضه به دیـوار تکـیـه‌اش داده

ما غـنچه های نورس گـلزار زینبیم            ما تحـفه های او به تو دلدار زینـبیم

گل هدیه می‌کنند به هم، عاشقان پاک            ما هم دو گل ز پهنۀ گـلزار زینـبـیم

مـا حـاصل نـمـاز شب آن مـطهـره            ما هر دو نـور دیـدۀ بـیـدار زینـبـیم

ما پای روضه‌های پُر اشکش نشسته‌ایم            دل سـوخـتـه ز آه شـرربـار زینـبیم

شیر محبت تو از او نوش کـرده‌ایم            پـرورده  با ولایت تو یـار زینـبـیـم

ابنـاء زیـنـبـیم و ز سـیـنـه زنـان تو            ما بـانـیـان هیـئت انـصار زیـنـبـیـم

تیـغ بُـرنـده‌ایم و به قلب عـدو زنـیم            سرباز کوچکیم و دو سردار زینبیم

شمس الضحای مصحف اُم المصائبیم            مهتاب عشق، شمع شب تار زینـبیم

دشمن چه باک، نیزه و شمشیرمان زند            مـا شـاهـدان جـلـوۀ ایـثـار زیـنـبـیـم

امروز اگر به لُجّۀ خون دست و پا زنیم            فـردا به نـیـزه شاهد بـازار زینـبـیم

گفتن از زینب و عشقش به تو کار زهراست            زینبی که همـۀ دار و ندار زهـراست

پـرورش یافـتـۀ باغ و بهار زهراست            باعث فخـر همه ایل و تـبار زهراست

عـمّه نه؛ مادر سادات پس از زهرا اوست

هیچ کـس ثـانـی زهـرا نـشود، تنهـا اوست

خواهرت هست و بر این فیض مباهات کند            همه را مست خودش وقت مناجات کند

قـبـل تـکـبـیـر اذان با تو مـلاقـات کند            بهتر از حضرت عباس مـواسات کـند

شـیـر زن نه به خـدا خالـق غـیـرت زینب

حـافـظ خـانـۀ تــوحــیــد و امـامـت زیـنـب

نشر این عشق فقط از کرم زینب توست            عاشـقی مشق شده با قلم زینب توست

هرچه غم در دل ما هست غم زینب توست            سرّ تربت که شفا از قدم زینب توست

کــربــلا جـلــوه‌گـهِ مـحــتــرم زیـنـب شـد

پـیــش‌تـر از حــرم تـو حـــرم زیـنـب شـد

آمـده تـا که دوبـاره هـمه را مـات کند            اینکه پیش از همه عاشق شده اثبات کند

نـذر اولاد تـو یک قـافـله سـادات کـند            تو دهی اذن و بر این اذن مباهات کند

نـه نـگــو ورنـه قـسـم بـر لـب زیـنـب آیـد

نــام زهــرا بـبـرد تـا کـه گــره بـگــشـایـد

این دو یوسف دو غلام علی اکبر هستند            این دو تا آبروی عـترت جعـفر هستند

آشـنـا بـا هـمـه آیـات مـطـهـر هـستـند            تـربیـت یـافـتـۀ سـاقـی لـشـگـر هستند

این جگـرگوشه و آن پـاره‌تن زینب توست

این حسین و دگری هم حسن زینب توست

حرمله کو که سه‌شعبه به کمان بگذارد            کو سنان نیزه به جسم دو جوان بگذارد

شمـر کو پـا به روی سینه‌شان بگذارد            سـرشـان را ببرد روی سنـان بگـذارد

تـن‌ِشـان را بـه سُـم مـرکـبــشـان بـسـپـارد

تا کـه دست از سـر تو قـوم لعـیـن بردارد

شكوهِ عاطفه را بینِ معجـرش می‌برد            دعـایِ قـافـله‌ای در پیِ سـرش می‌برد

به سمتِ قبله گرفته قـنـوتی از حاجت            در آرزویِ اجابت به مَحضَرش می‌برد

غزل غزل و تَصَدَّق عَلَیَّ می‌خواند و            به شوقِ آتش و پروانگی پرش می‌برد

در اوجِ مادریش هاجری دو اسماعیل            برایِ فِـدیـه شدن پـایِ دلبـرش می‌برد

دو ماه پـارۀ خیمه، دو تا جگـر گوشه            به پـای بـوسیِ آقا و سـرورش می‌برد

اگـر خـدای نكـرده گره به كـار افـتـاد            گره به رو سریش حرزِ مادرش می‌برد

كـمی تسلی خـاطر به رسمِ هـمـدردی            برایِ داغِ جگـرسـوزِ اكـبرش می‌برد

نخـواست شـاهـدِ شـرمِ بـرادرش باشد            میانِ خیمه به زانویِ غم سرش می‌برد

كشید چادرِ خود را به صورت و در دل            به آه، حسرتِ سروِ صنوبرش می‌برد

نـدیـد ایـنـكـه چـگـونـه حـسـیـن قـرآنِ            ورق ورق شده از چنگِ لشكرش می‌برد

میانِ هـلهـلـه‌ها تا شـعـاعِ چـندین متر            هر آنچه ریخت از آن دو كبوترش می‌برد

ندید با چه دلی یك تـنه به دارُ الحَـرب            به رویِ دست دو تا یاسِ پرپرش می‌برد

نـدوخت چَشم به چَـشمِ حسین تا وقتی            نگاهش از سرِ نِی جان ز پیكرش می‌برد

چقدر صبر و تحمل، چه عزتِ نفـسی            كه داغِ قافله بر قلبِ مضطرش می‌برد

بعد از علی اکبر عوض شد کربلایت            حتی عوض شد نـاله‌هایت گـریه‌هایت

غـیـر از زمـانـی که رقـیـه پیشت آمد            کـمتـر شنـیـد اهل حـرم حـتی صدایت

دیدی سکوت تو حرم را زیر و رو کرد            دایی مگـر مُـردند خـواهـر زاده‌هایت

اصـلا خــدا مــا را بــرایـت آفــریــده            تـا کـه کـنـد مـا را فـدای خـاک پـایت

مـادر درون خـیـمۀ خود بغـض کرده            می‌ترسد اینکه رد کـنی ما را، فـدایت

زهـرا به اسـتـقـبـال ما می‌آیـد امـروز            به شـرط اینکه پـشت ما باشد دعـایت

وقـتـی بـنـا بـاشد غـریـبـی ات بـبـیـنیم            بهتر همان که جـان دهیم اینجا برایت

حـج تو با قـربـانـی ما عـاشقـانه است            مـا را پـذیــرا بـاش مـولا در مـنـایـت

دایی حسین انگار دیگر مهلـتی نیست            دیـدار بـعـدی روی نـیـزه در هـوایـت

لشکر کوفه به میدان دو برادر می‌دید            کـربلا بار دگر عرصۀ محشر می‌دید

وقت تکـبـیـر شد و گـفت که ماشـاالله            پـسـر فـاطـمـه رزم دو دلاور مـی‌دیـد

بیـن مـیـدان بـلا رزم نـمـایـان کـردند            رزمشان کاش که می‌شد خود مادر می‌دید

عاقبت هر دو نفر را به دم تـیـغ زدند            بدنی داشت به خود زخم مکرر می‌دید

بی‌هوا نیزه تنی را به زمین دوخت و رفت            حنجری داشت به خود تیغۀ خنجر می‌دید

کاکل هر دو به دستان حـرامی ها بود            دو بدن داشت به خود زخم برابر می‌دید

چشم ارباب پس از اکبر و قاسم به زمین            بار دیگر دو بدن پاره و بی‌سر می‌دید

خونجگر بین حرم مادرشان بی‌تاب است            شد دلش قرص که هم پای غم ارباب است

آخر کمی بخـواب چرا گریه می‌کنی            با سیـنـۀ کـبـاب چـرا گـریه می‌کـنی

با نـاله نبـض تو چـقـدر کُـنـد می‌زند            با بغـض در گـلـو نفـست تُـند می‌زند

آه ای رقـیـه، جان من آرام گریه کن            آهسته در سکـوت دل شـام گریه کن

با گریه‌های خویش قیامت به پا مکن            با نـاله اینـقـدر پـدرت را صدا مکـن

تـرسـم برای گـریۀ تو سـر بیـاورنـد            این جـان مانده را ز تنت در بیاورند

ای وای من که محشر کبرا شروع شد            بار دگر قـیـامت عـظـمی شروع شد

آرام شـو ز گریه و شیون رقیه جان            بابا رسیـده با سـر بی تن رقـیه جان

روپوش را ز چهرۀ بابا تو پس بزن            جانت به لب رسیده شمرده نفس بزن

از گریه‌های خویش به بابا سخن بگو            از آنچه دیده‌ای تو به صحرا سخن بگو

یکدم به سیل اشک روانت امان مده            رخـسـارۀ کـبـود بـه بـابـا نـشان مـده

بوسه زدی به لعل لب از جا بلند شو            دیگـر بس است دیـدن بـابـا بلـنـد شو

عـمّه چرا صدای تو دیگـر نمی‌رسد            غمناله‌ات به گوش من آخر نمی‌رسد

عطر گلی شنیدی و بیهوش گشته‌ای            حرفی نمی‌زنی و تو خاموش گشته‌ای

در گوش باب خویش چه گفتی که پر زدی            ما را گـذاشـتی و تو سـاز سفـر زدی

پرپر شدی و طاقـت هجـران نداشتی            بر روی داغ های دلـم غـم گـذاشتـی

بگـذار تا بگـریم و کـوته سخـن کـنم            این نیمه شب برای تو فکر کـفن کنم

بر دوش اهـلـبـیت سه ساله بـلـند شد            خـاموش شد«وفایی» و ناله بلند شد

با لب تـشنـه نـگـاهـی پُـر تـمـنّـا می‌رود          ساحـل چشمی به استـقـبال دريـا می‌رود
با دعـا چـشم تری باشد يـقـيـناً با شتـاب          روی بال عرشيان تا عرش اعلا می‌رود

دلشكسته تر ز هركس می‌شود خورشيد و ماه          يك ستـاره از مـدار كهـكـشان تا می‌رود
كوثری زخمی، هراسان از شكست روزگار          غرق خواهش در پی إنّـا فَـتَحـنا می‌رود
گریه‌های آسمان اثبات کرد این نکـته را          آه جـانـسـوز يـتـيـمـان زود بـالا می‌رود
مثل يك عـاشـق به پـای انتظارم مانـده‌ام

منتظـر در لحـظه‌های احـتضارم مانده‌ام

در دلـم شـوق وصالت را سراسر داشتم          آرزوهـای قـشنـگـی با تو در سر داشتـم
سعی كردم آنچه تو می‌خواستی باشم پدر          تا بگـويـی دخـتـری مانـنـد مـادر داشـتم
روزهای خوب من در شهر پيغمبر گذشت          هم تو بودی در كـنارم، هم بـرادر داشتم
بارها ديـدی چگونه ناز من را می‌خريد          از همه عـالم عـمويی مهـربان تـر داشتم
در خرابه مصرعی از زندگی‌ام طی شده          من كه روی شانه ات بيتی محـقّـر داشتم
آرزوهـايم هـمه بی تو به پـايـان می‌رسد

مانده از تو يك سری، آن هم به دامان می‌رسد

پـا بـه پـايت با مـشـقـت تا خـرابـه آمـدم          بـودی اما غـرق غـربت تا خـرابـه آمدم
در كنارت محترم بودم ولی در طول راه          لا بـه لای هـتـك حرمت تا خـرابـه آمدم
عمه دارد بر تنش از من کـبودی بیـشتر          خـواهـرت كـرده حـمايت تا خـرابه آمدم
دختری از روی كينه چادرم را می‌كشيد          زيــر آمــاج حـسـادت تـا خــرابــه آمـدم
گرچه روی من سیـاه از تـازیـانه‌ها شده          روسـفــيـدم بـا رشـادت تـا خـرابـه آمـدم
خواب را بر دشمنت با گريه‌ام كردم حرام

غیر نامت هیچکس نشنیده از من یک كلام